GOTHIC WEB SITE

Karid · Gość

Witajcie. Chciałbym wam zaprezentować moje pierwsze w życiu opowiadanie. Pisane jest w stylu Kronikarskim, i nieco krótkie. Czekam na oceny...

Rozdział.I
Król Klarid, cesarz nasz Wielki, siedem pełnych lat zostawał w Kahardzie, aż po samo morze zdobył tę pyszną ziemię.
Nie masz zamku, który by mu się ostał; nie masz muru, który by był cały, nie masz miasta, oprócz Cromu stojącego na górze
. Włada tam król Larian, nie miłujący Boga; Beliarowi służy, modli się do niego. Nie ustrzeże się nieszczęścia. Król
Larian jest w Cromie. Przechadza się w sadzie, w cieniu. Kładzie się na ganku z błękitnego marmuru; więcej niż dwadzieścia
tysięcy ludu jest wokół niego. Woła swoje diuki i swoje hrabie: "Słuchajcie panowie, co za klęska na nas spadła. Cesarz
Klarid przybył tu ze słodkiego Thaharadu, aby nas pognębić. Nie mam wojska, aby mu wydać bitwę; ludzie moi nie są mocni
stawić mu czoła. Radźcie mi, doradcy mądrzy, i chrońcie mnie od śmierci i wstydu!" Żaden poganin nie odpowiedział słowa prócz
Leopsa z walfundzkiego kasztelu. Ten ci Leops najmądrzejszy był śród pogan; męstwem swym dzielny rycerz; rozumem dobry
doradca swego pana. Rzecze królowi: "Nie przerażaj się, królu! Prześlij Klaridowi, dumnemu, hardemu władcy, słowa powolnej
służby i wielkiej przyjaźni. Dasz mu niedźwiedzie i lwy, i psy; i siedemset wielbłądów, i tysiąc wypierzonych sokołów,
czterysta mułów ładowanych złotem i srebrem, i pięćdziesiąt wozów, z których on złoży tabor, i daj mu szczerego złota tyle,
aby mógł hojnie opłacić swoich najemników. Przekaż mu, że już dość długo wojował na tej ziemi; że powinien by wracać do
Thaharadu, do Thorumu, że pospieszysz tam, że przyjmiesz tam prawo wyznawców Innosa i zostaniesz jego wiernym lennikiem.
A zechce zakładników, to poślij mu ich, dziesięciu albo dwudziestu, aby go natchnąć ufnością. Poślijmy mu synów naszych
żon; ja poślę mego, choćby miał i zginąć. Lepiej, by tam potracili swe głowy, a my żebyśmy nie stracili naszej swobody
i panstwa i nie przyszli do torby żebraczej." Leops mówił: " Na tę moją prawicę, i na tę brodę, którą wiatr kołysze mi
na piersi, wnet ujrzycie, jak Thaharadzkie woje stąd odchodzą.

C.D.N

Diegorn

Nie. To jest najbardziej zajebiste opowiadanei, jakie na tym forum czytałem. Masz kolego talent.

Halt

Najlepsze opowiadanie, jakie czytałem. A to jeszcze nie koniec! Jak narazie 10/10

Gothard

Ło...prawdziwy kronikarz nam się na forum znalazł xd masz te dziesiąteczke odemnie ;p

EDIT:
Ty mi czasem tego nie pokazywałeś? Bo gdzieś to chyba widziałem xd

Matis

Ty mi to chyba pokazywałeś tam kiedyś, na pewno bo już to widziałem. No ale jest super więc masz 9/10 bo trochę jednak jest krótkie.

Cro

Pierwszy rozdział czyta się bardzo przyjemnie, większych błędów nie znalazłem Razz

. Ocenię jak zobaczę II rozdział Smile

.

Arayo

To jest świetne!10/10.Bardzo przyjemnie się czyta.Czekam na kolejne części.

Montarian

Masz wielki talent koleżko Smile

10/10

Ksar

Nic dodać, nic ując. 10/10

Karid · Gość

Rozdział II:
Pójdą Thaharadowie do Thaharadu: to ich ziemia. Kiedy wrócą, każdy do swej najdroższej dziedziny, a Klarid do Thorumu, do swojej kaplicy, będzie tam odbywał na święty Michał uroczyste święta. Przyjdzie święto, dzień upłynie: o nas ani słychu. Dumny jest ów król, a serce ma okrutne: każe uciąć głowy zakładnikom. Lepiej ci-jest, aby oni stradali głowy, a my abyśmy nie stracili naszej pięknej Kahardy i nie cierpieli niedoli i klęski! Poganie rzekli: "Może i prawdę gada!". Król Larian zamknął radę. Zawołał Klaryna Balagierskiego, Estamaryna i jego para Eudropa, i Pryjamona, i Garlana brodacza, i Masznera, i stryja jego Mahona, i Żynera, i Malbiena zza morza, i Leopsa, iżby im powiedział swoją myśl. Dziesięciu najchytrzejszych odwołał na stronę. "Pójdziecie, barony, do Klarida. Jest pod Yenorrą, którą oblega. Będziecie mieli w rękach gałązki oliwne, co oznacza pokój i pokorę. Jeśli chytrością swoją wyjednacie dla mnie zgodę, dam wam złota i srebra co wlezie i ziem, i lenna, ile sami zechcecie! A poganie na to: "Oto mamy zadość". Król Larian zamknął radę. Powiada swoim ludziom: "Pójdziecie, panowie. Będziecie nieśli w rękach gałązki oliwne i powiecie królowi Klaridowi , aby przez Boga swego zlitował się nade mną: że nie upłynie ani miesiąc, jak doń pospieszę z tysiącem moich lenników; i przyjmę zakon wary, i zostanę jego wasalem z całą miłością i wiarą. Jeśli chce zakładników, zaprawdę, dostanie ich". Leops rzekł: "W ten sposób uzyskasz dobrą zgodę".

PS. Poszczególne rozdziały będą krótkie, ale postaram się zamieszczać dalszy ciąg przynajmniej raz na 2 dni.

Diegorn

Nie jest to takim ideałem jak część 1, ale też jest bardzo fajne. Niektóre fragmenty przypominają mi Biblię (chodzi o sposób pisania).

Martin

Nieźle. Nie podoba mi się tylko sposób pisania ale oprócz tego jest fajne. Mógłbyś to zmienić. Masz 9/10

Hadriel

Powiem szczerze że to coś nowego. W taki sposób nie próbowałem pisać ale też nie będę zabierać pałeczki mistrzowi w tym fachu bo przecież ładnie to napisałeś. Masz 9.

Karid · Gość

Rozdział III:
Larian kazał przywieść dziesięć białych mulic, które mu był przysłał Król Swatylii. Wędzidła na nich złote, siodła wykładane srebrem. Posły wsiadają na nie, trzymają w rękach gałązki oliwne. Spieszą do Klarida, który trzyma Thaharad w swym lennie. Król nie ustrzeże się przed nimi; oszukają go. Cesarz weseli się, rad jest z siebie. Zdobył Yenorrę, mury zrównał z ziemią, balistami zwalił wieże. Znaczny łup wzięło jego rycerstwo: złoto, srebro, szacowne zbroje. Nie pozostał w mieście ani jeden poganin: wszyscy ubici albo ochrzczeni. Cesarz siedzi w wielkim sadzie; koło niego Leger i Belond, diuk Samson i Anzeis hardy oraz Gotfryd, chorąży królewski; i byli tam jeszcze Geryn i Gerier, i z nimi tylu innych: jest ich ze słodkiego Thaharadu piętnaście tysięcy. Na białych jedwabnych dywanach zasiedli rycerze; dla rozrywki najstarsi i najmędrejsi grają w warcaby i w szachy, a płocha młódź bije się w szable. Pod sosną, wpodle krzaku głogu, ustawiono tron, cały ze szczerego złota - tam siedzi król władający słodkim Thaharadem. Broda jego jest biała, a głowa całkiem siwa; ciało piękne, postać dumna: kto by go szukał, temu nie trzeba go wskazywać. I posłowie zsiedli z mułów i pokłonili mu się we czci i miłości. Pierwszy przemawia Leops. Rzecze królowi: "Witaj imieniem Boga wspaniałego, którego winniśmy ubóstwiać! Słysz, co ci przekazuje król Larian, chrobry rycerz. Dobrze się przypytał o wiarę, która zbawia: toteż chce ci dać swoich bogactw w bród, niedźwiedzie i lwy, i charty na smyczy, i siedemset wielbłądów, i tysiąc wypierzonych sokołów, i czterysta mułów objuczonych złotem i srebrem, i pięćdziesiąt wozów, z których uczynisz tabór, naładowany tyloma grzywnami szczerego złota, że będziesz nim mógł dobrze zapłacić swoich zaciężnych. Dosyć już długo bawiłeś w tym kraju; godzi ci się już wracać do Thaharadu, do Thorumu. Tam on podąży za tobą, tak ci uręcza pan mój". Cesarz wznosi ręce do Boga, spuszcza głowę i zaczyna dumać. Cesarz trwa ze spuszczoną głową. Nigdy słowo jego nie było nagłe; taki ma obyczaj, iż mówi tylko wedle swej woli. Skoro się wreszcie wyprostował, twarz jego pełna była dumy. Rzekł do posłów...

Hadriel

Ładnie to napisane. Dobryś w tym. Ja zostanę przy swoim stylu ale twój jest nadzwyczajny.