GOTHIC WEB SITE

Karypto

To miejsce gdzie całymi dniami przesiaduje Neoras. Wiecznie zajęty i podenerwowany ale jednak genialny mistrz który powie ci wszystko na temat alchemii i potrafi uwarzyć każdą miksturę.

Hadriel

Schody kamienne szybko utorowały mi drogę do podziemi klasztoru. Tylko dzięki intuicji odnalazłem właściwą drogę do mistrza Neorasa. Ciekawiło mnie jaką to miksturę nauczy mnie wytwarzać.
- Mistrzu Neorasie.
Powiedziałem spokojnie wychylając głowę zza załamania. Na razie nikogo nie wiedziałem ale gdzieś tu musiał być. Miejmy nadzieje.
- Przysłał mnie mistrz Parlan.
Odparłem spokojnie rozglądając się.

Odys

Szukałeś wzrokiem mistrza Neorasa w pracowni alchemicznej. Nie było tutaj, przynajmniej go nie zauważyłeś. Nagle usłyszałeś głos za swoimi plecami, który prawie doprowadził cię do zawału serca. Był donośny.
-Szukasz kogoś chłopcze?- Powiedział serdecznie.- Mam nadzieję, że mistrza Neorasa.
Kiwnąłeś twierdząco głową. Już poczułeś, że to jest on. Uśmiechnął się do Ciebie.
-To dobrze.- Powiedział.- Chodź za mną.
Wszedłeś za mistrzem alchemii do pracowni. Był naprawdę dziwna. Na niezliczonych półkach walały się różne słoiki. Wolałeś nie wiedzieć, co one przechowywały. Twoją uwagę zwrócił jeden z nich. Były w nim jakieś pióra. A na karteczce przyklejonej do słoika pisało: "Używać tylko w ostateczności. Użycie grozi wybuchem." Rozejrzałeś się dalej. Pod ścianą naprzeciwko drzwi stał stół alchemiczny. Były tam różne dziwne rzeczy. Rozpoznałeś tylko destylator i moździerz. Reszta była dla Ciebie wielką tajemnicą. Neoras po kilku minutach ciszy zwrócił się do Ciebie.
-Czego u mnie szukasz?

Hadriel

Miejsce miało w sobie nie małą magie. Od woni tych wszystkich eliksirów i fabrykatów aż mnie głowa bolała. Jednak twardo się trzymałem. Gdy mag zapytał wyrwałem się z przedziwnego transu.
- Ach tak mistrzu nazywam się Haron. Mistrz Parlan powiedział że możesz nauczyć mnie podstaw alchemii. Tak więc przyszedłem tutaj czym prędzej.
Odparłem spokojnie choć język mógł mi się plątać. Sam nie wiem czemu tak było.

Odys

-Ach tak! Nowy uczeń.- Powiedział podekscytowany.- Uwielbiam z wami zajęcia. Zawsze jesteście tym zafascynowani i podekscytowani, gdy opowiadam wam o nowych rzeczach. Jest to nasza pierwsza lekcja, więc po pierwsze muszę nauczyć Cię zasad bezpieczeństwa.
Neoras zaczął Ci opowiadać o tych zasadach. Dowiedziałeś się, jak uniknąć wybuchu, odkazić rany, bądź jak zachowywać się podczas pożaru. Większość rzeczy już wiedziałeś, ale nowe informacje chłonąłeś jak gąbka. Można by powiedzieć, że byłeś głodny wiedzy. Mistrz czasami przerywał swój wykład, aby się Ciebie coś zapytać. Sprawdzał w ten sposób Twoją wiedzę. Teraz zapytał się Ciebie o prostą rzecz, przynajmniej według niego.
-Jak według Ciebie.- Zaczął.- Powinno oddzielić się składniki mieszaniny soli i siarki.
Neoras uśmiechnął się. Był pewien, że znasz odpowiedź. Oparł się o biurko i oczekiwał spokojnie na odpowiedź

Hadriel

Odchrząlnąłem i po chwili zacząłem odpowiadać.
- Poprzez krystalizacje. Wiadomo że sól rozpuszcza się w wodzie. Możemy zrobić roztwór wody z solą. Siarka odadnie na dno a woda z solą po podgrzaniu wyparuje.
Odparłem szybko. Na prawdę alchemia jest bardzo interesująca ale i przydatna. Patrzyłem na maga i na pomieszczenie które miało wielką magie w sobie.

Odys

-Dobrze. Jest to jeden z dwóch sposobów.- Pochwalił Cię.- Widzę, że jesteś mądrym człowiekiem. W takim razie przejdźmy dalej. Zapoznam Cię teraz z podstawowymi składnikami alchemicznymi i dam Ci poznać Jakiś prosty przepis, który sam wybierzesz. Chodź za mną.
Neoras zaprowadził Cię prosto przed szafę, której wnętrza jeszcze nie widziałeś. Mistrz alchemii wyjął z sakiewki kluczyk i wsunął go do zamka. Powoli przekręcił kluczem w prawą stronę. Po chwili zobaczyłeś jej wnętrze. Stało tutaj naprawdę wiele rzeczy, których jeszcze nigdy w życiu nie widziałeś. Neoras zaczął pokazywać ci coraz dziwniejsze odczynniki. Niektóre mogły wzbudzić nawet grozę, bądź też obrzydzenie. Jednakże mag opowiadał o nich bez emocji. Pokazał Ci około pięćdziesięciu składników eliksirów.
-Nie martw się ich ogromem.- Powiedział miłym tonem.- Nie będziemy używać większości z nich. No chyba, że zapragniesz zagłębić się w świat alchemii. Chodź dalej.
Neoras zaprowadził Cię pod półki, które już oglądałeś. Wziął dokładnie ten słoik, który oglądałeś. Popatrzyłeś na maga, ale on tylko uśmiechnął się. Poczułeś, że Neoras Cię polubił.
-To są zioła ogniste, które bardzo rzadko można spotkać.- Zaczął.- Ich zdobycie wiele kosztuje, gdyż tylko odchody trolla mogą zapewnić mu prawidłowy wzrost. Dlatego tylko mistrzowie myślistwa mogą je zdobyć, gdyż tylko oni są w stanie zabić bestie. Rośliny te są również niebezpieczne. Musisz dokładnie zważyć ile dodajesz ich do mikstury. Gdy dasz za dużo- wybuchną. Gdy dasz za mało, to stworzysz bardzo silną truciznę, a nie lek na malarię.
Neoras odstawił słoik na półkę i zapytał się ucznia.
-Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś się dowiedzieć?- Rzucił.- Jeśli nie, to wybierz przepis na miksturę, którą chcesz wykonać. Masz do wyboru antidotum na proste trucizny bądź wodę odkażającą.

Hadriel

Próbowałem notować wszystko co tylko mówił mistrz Neoras. Fakt że było tego dużo pozwolił mi na to abym spamiętał tylko połowę wszystkich składników. Jednak starałem się zapamiętywać najważniejsze.
- Cóż mam jeszcze wiele pytań. W Nordmarze mamy pewne kłopoty z wilkami zastanawiałem się czy można wytworzyć alchemiczną miksturę odstraszającą? I co można do tego potrzebować?
Zapytałem. Inne pytania kołował mi się w głowie ale dotyczyły nekromancji więc raczej nie tu powinienem szukać informacji na ten temat.

Odys

-Dobre pytanie.- Powiedział miłym tonem.- Uważam, że prawdopodobnie udałoby się stworzyć taki eliksir. Wymagałoby to wielu badań nad wilkami. Nad ich życiem, upodobaniach i tym czego nie lubią. W końcu ludzie odkryli, że ogień odstrasza te bestie. Myślę, że musielibyśmy zbadać ich zmysł węchu. Tak! Zapach, to jest to. W końcu wilki kierują się głównie zapachem. Wyznaczają swój teren swoim moczem, który u każdego z nich inaczej pachnie. Muszę Ci przyznać, że jesteś pierwszym uczniem który zadaje mi pytania wymagające myślenia. Co do składników, to nie wiem. Tak jak mówiłem nie znam zapachów, których one nie znoszą. Chociaż. Czy u was w Nordmarze były jakieś tereny, gdzie wilki się nie zapuszczały? To mogłaby być odpowiedź.
Zauważyłeś w oku Neorasa pewien błysk. Był tym zafascynowany. Nigdy nad tym nie myślał, a jeżeli udałoby się ustalić skład takiej mikstury to mogłaby ona pomóc wielu ludziom. Mistrz alchemii stał przed Tobą i wpatrywał się w Twoje oczy. Chciał jak najszybciej usłyszeć Twoją odpowiedź.

Hadriel

Przez chwilkę się zasępiłem potem spojrzałem na mistrza.
- Miejsce...chyba nie chociaż jeden z naszych klanów je oswoił ale to raczej nie jest odpowiedź.
Odparłem. Ale ordmarze są pewnego rodzaju górki gdzie nigdy nie zauważyłem żadnych wilków. Szybko zacząłem myśleć nad tym co tam rosło. Mimowolnie przechadzałem się z rękami założonmi za plecami.
- Mam! Kwiaty, o dzbanecznikowatym kwiecie, liście są zółte a korzenie niebieskie. Zaprawdę dziwny to kwiat ae u nas blisko wioski porasta go cała górka. Tam nigdy nawet najbardziej wygłodniały wilk nie zajdzie. Jednak dla ludzi też chyba ma działanie drażniące.
Odparłem szybko i podekscytowanym głosem.
- Moi ziomkowie czesto mieli podkrążone oczy jakby od uczulenia ale w naszej krainie nigdy się to nie zdarzyło.
Dodałem powoli.

Odys

Neoras pogrążył się w myślach. Zastanawiał się nad ową rośliną. Nigdy takiej nie spotkał.Chyba nie wykorzystywano jej do niczego. No chyba, że do ozdoby. Sądząc jednak o jej działaniu na ludzi to raczej nawet w tym nie miała zastosowania. Po raz pierwszy słyszał też o niebieskim korzeniu. Żadna ze znanych mu roślin nie miała takiego koloru korzenia. Mistrz alchemii zwiedził dużą część kontynentu, ale nigdy nie zwiedził skutego lodem Nordmaru. Po prostu nie lubił mrozu i śniegu. Był na tym punkcie przewrażliwiony. Gdy temperatura schodziła poniżej 5 stopni chodził ubrany w grube szaty. Neoras pogrążył się w myślach. Chciał stworzyć ten eliksir, ale nie miał składników. Nie posiadał owej rośliny i wątpił, że kiedykolwiek rozpocznie nad nią badania. Mag był również alergikiem i praca nad takimi roślinami była dla niego jak tortury. Przekazał wszystkie swoje myśli na ten temat Haronowi.
-Chcesz jeszcze się czegoś dowiedzieć? Czy mam z tobą zacząć zajęcia praktyczne?- Dodał pospiesznie.

Hadriel

- Zaprawdę ironia losu. Jedyna możliwa ochrona przed wilkami jest po za naszym obecnym zasięgiem bo nikt nie może się do niej zbliżyć a u nas alchemików jak na lekarstwo.
Odparłem lekko zdenerwowany. Ale spokojnie ja znajdę jakąś recepturę na te wilki.
Potem usłyszałem magiczne słowo "zajęcia praktyczne". Niemal podskoczyłem z zachwytu.
- Owszem mistrzu. Kiedy mam zacząć.
Oczy świeciły jak diamenty gdy zadałem pytanie.

Odys

Ze smutnego nastroju Neorasa spowodowanego brakiem możliwości pomocy Haronowi wyprowadziło go zafascynowanie ucznia dalszą częścią lekcji. Podszedł spokojnie do niego i popatrzył mu głęboko w oczy. Często tak robił. Lubił spoglądać na nie. Każde oko było piękne i niezwykłe. Mówi się nawet, że oczy to zwierciadła duszy. Być może dlatego były takie niecodzienne. Oczy Harona były niebieski. Ponoć występowały one tylko u osób uzdolnionych, ale to były tylko zwykłe gdybania.
-Możemy je zacząć choćby za chwilkę.- Rzekł powoli.- Jednak tak jak mówiłem. Najpierw musisz wybrać przepis, który chcesz zrealizować. Masz do wyboru antidotum na proste trucizny, bądź wodę odkażającą. Ufam Ci, więc daję Ci wybór. Rozumiesz?
Neoras znów uśmiechnął się i usiadł w starym, zielonym fotelu. Nogi odmawiały mu powoli posłuszeństwa. Był stary. Miał 60 lat, co w tamtych czasach było bardzo podeszłym wiekiem. Mimo, że na zewnątrz wyglądał na 45 lat to trawiło go kilka chorób. Nikomu o tym nie mówił i nie zamierzał.

Hadriel

- To antidotum wydaje się być bardzo pomocne. Wszak wiele istot ma kły jadowe albo potrafi truć poprzez skórę, a niektórzy ludzie trują się poprzez spożycie niektórych rodzajów roślin.
Odparłem spokojnie. Sam nigdzie nie siadałem. Nie wypadałoby siadać bez jakiegoś pozwolenia. Choć pewnie mistrz podszedłby do tego spokojnie to jednak ja wolałem stać.
Bardzo zastanowiły mnie te spojrzenia głębokie i silnie penetrujące. Tak jakby chciał wyczytać z mojej duszy coś czego ja sam nie wiem o sobie. Zaprawdę jest bardzo fascynującą osobą.

Odys

Neoras mruknął pod nosem. Dawno nie robił antidotum, więc zapomniał przepis. Powoli wstał z fotela i ruszył w kierunku stołu alchemicznego. Pomimo dużej ilości rzeczy, które się tam znajdowały mag bez wahania wygrzebał spod sterty naczyń różnej maści podniszczony kuferek. Był zamykany na kluczyk, który alchemik wyciągnął z sakiewki i powoli otworzył nim cedrową skrzynkę. Kątem oka zauważyłeś, że znajdowały się tam recepty. Były one uporządkowane w dziwny sposób. Neoras odliczał do czterech i odkładał każdy z nich na inną kupkę. Według zasady jedynka do jedynki, dwójka do dwójki... Zacząłeś powoli usypiać. Sterta rosła bez końca. Z transu wyrwał Cię krzyk radosnego mistrza.
-Mam!- Ucieszył się.- To dla Ciebie!
Neoras wręczył Ci receptę. W czasie, gdy Ty czytałeś listę składników, on wkładał resztę pergaminów do środka. Przeczytałeś, że do stworzenia "bazy" tego antidotum będziesz potrzebował: dwóch liści ziela leczniczego, szczyptę sproszkowanego korzenia wywłócznik oraz skoncentrowany wywar mleka wilka. Następnie, aby stworzyć końcowe antidotum na konkretną truciznę, trzeba dodać trzy krople owej trucizny. Za Tobą rozległ się dobrze znany Ci głos Neorasa.
-Tak więc teraz, zanim zaczniemy warzyć eliksir mam do Ciebie pytanie.- Uśmiechnął się.-Możesz sam zdobyć składniki, bądź ja Ci je dam. To jest Twoja decyzja i nie jest ważne jaką podejmiesz.