GOTHIC WEB SITE

Epikur

Tacy jak on bywają nazywani szalonymi. Osoby bez kręgosłupa moralnego, tak ich zwą.

Mężczyzna stoi bez ruchu wpatrzony w horyzont. Długie, kruczoczarne włosy są poruszane podmuchami wiatru. Zielone oczy z pionowymi źrenicami zdają się nie widzieć nic, a może za wiele?
Drogą przekradają się cienie... Samotnik uśmiecha się drwiąco i delikatnie dotyka rękojeści miecza, przewieszonego przez ramię niczym łuk.
Powoli wychodzi, osobom skąpanym we krwi, naprzeciw. Widzi więcej. Ich zbrodnie emanują silnie, a ból ofiar prawie zwala z nóg.
Mężczyźni zatrzymują się, widząc dziwnego jegomościa, który zdaje się być ślepcem.
- Czego tu chcesz, pastuchu? - Pyta pierwszy z nich, rudy, z długą szczeciniastą brodą.
Dwaj pozostali kładą dłonie na pasach z mieczami. Bliźniacy. Elitarni zabójcy, którzy walczą bez cienia strachu.
- Wysłano mnie do was... A właściwie po was. - Odpowiada. Głos ma dziwnie metaliczny.
Rudzielec zaczyna się śmiać, jednocześnie wyciągając kuszę. Mierzy pomiędzy oczy nieznajomego.
- Posłuchaj gnojku. Właściwie najchętniej bym ci utoczył krwi, ale udało ci się mnie rozśmieszyć. Uciekaj, ślepcze.
- Niestety to jest niemożliwe. Nigdy nie odpuszczam. - Odpowiada prawie wesoło.
Zielonooki słuszy charakterystyczny dźwięk zwalnianego mechanizmu spustowego.
Bełt mija jego twarz o włos. Delikatnym ruchem wyciąga ostrze z pochwy.
Stal błyszczy w słońcu, nim uderza w broń dystansową. Skomplikowany mechanizm rozpada się na kawałki.
Szybka finta pozbawia zaskoczonego rudzielca lewej dłoni. Dwaj pozostali wyciągają swe ostrza jednakowymi ruchami i kolejny cios spada już na stal. Klingi dźwięczą śpiewnie.
Łowca przyklęka, pozwalając by cięcia zostały wykonane nad jego głową.
Kontratakuje lekko, prawie że niedbale.
Przeciwnik odskakuje przed ciosem. Szybko, lecz jednocześnie zbyt wolno. Porusza się niezgrabnie, wręcz ociężale.
Zielonooki czuje metaliczny smak tętniczej krwi na swej twarzy.
Rudzielec wrzeszczy. Wciąż się wydziera. Nie walczy. Panikuje z bólu. Drugi zraniony spoczywa bez ruchu na ziemii, ciało wygląda na napięte, w przedśmiertnych spazmach drga po chwili kilkakrotnie.
Ostatni się nie waha. Zasypuje zabójcę serią błyskawicznych ciosów. Dwukrotnie krwawe krechy znaczą skórzany kaftan obcego.
W końcu uderza z mocą. Cios zostaje sparowany z dziecięcą łatwością. Odskakuje nerwowo wiedząc ile go to może kosztować. Cios w przeponę pozbawia go tchu, zaś kolejny cięcie strąca głowę z karku.
Zielonooki podchodzi do rudego. Całkowicie ignoruje błagania o litość. Przygląda się mu i zauważa złoty medalion na szyi krwawiącego kusznika.
- Ona miała na imię Morilla.
W oczach zbója pojawia się cień zrozumienia.
- Pamiętam ją. Była zimna w łóżku. Ha ha ha... - Ostatni pokaz brawury znalazł ujście.
Mocny cios sprawia, iż krwawa masa będąca mózgiem uderza o kamienie.
Zielonooki zrywa z szyi nieboszczyka amulet i odwraca się. Odchodzi bez słowa.

Zając

Do dupy to. Ani nie ciekawe ani nie śmieszne. Normalnie jak wpis z jakiegoś bloga dla rozchwianych psychicznie nastolatek.

Epikur

Super. Czyli pełny sukces. Biorę się w takim razie za kolejną część, a wszelkie hejty będą mile widziane.

Zając

No to czekam. Mam nadzieję że to nie będzie tak słabe jak to co do tej pory napisałeś.

Pan Tak

Ogarnij się, Zając (nawet jeśli moje przypuszczenia są prawdziwe). Krytyka krytyką, ale pisanie komuś, że jego praca jest "do dupy" to zwyczajne przegięcie.